Hengelo

Een mens moet werken om te leven en niet leven om te werken.

Mensen die werklozen genoemd worden werken ook. Meestal door vrijwilligerswerk of ze solliciteren zich suf, worden door te veel bureaucratie van het kastje naar de muur gestuurd of zien hun Melkertbaan in niets opgaan door weer een nieuwe verandering in de wetgeving. Ze voeden kinderen op, vaak in hun eentje met weinig geld en ze lopen van Reïntegratiebureau naar Reïntegratiebureau, horen dat een studie niet gevolgd mag worden omdat het te veel kost en te lang duurt en de opleiding op HBO niveau is. Té slim mogen we kennelijk ook niet zijn….

Wordt het geen tijd voor wat zelfbespiegeling? Mensen worden moedeloos van het alsmaar financieel korten op hun bestaan en het schuldgevoel dat ze geen betaalde baan hebben. Wordt er niet té veel nadruk gelegd op het hebben van een betaalde baan? De arbeidsvloer lijkt tot 'heilige grond' gebombardeerd en welke slavendrijver dwingt ons daartoe? Is het geld, of is het een stil schuldgevoel?, afgunst op een ander die het beter heeft…erbij willen horen…?

Dwang en onderdrukking leiden tot moedeloosheid. Beknotting van Ziekenkosten en het Koekiemonster - door de overheid ingehuurd - dat aan onze huizen knabbelt door de verlaging van de huursubsidie leidt enkel tot wanhoop en depressie. De maatschappij is ziek van de arbeid die zij tot afgod heeft verheven. Is het geen tijd voor reflexie? De tijd te nemen eens na te denken over deze 'samenleving' die geen samenleving genoemd mag worden mijns inziens….en de tijd eens te nemen om te zórgen voor elkaar in plaats dé zorgen over de agressiebron: de zelfredzaamheid…! Zelfredzaamheid heeft weinig met creativiteit te maken, maar alles met individualisering en opkomen voor je eigen hachje.

Geheel kosteloos zou ik op de kinderen van mijn ook bijstandsgerechtigde alleenstaande buurvrouw willen passen omdat zij het vraagt en nodig heeft. Ik arbeid, maar het telt niet mee in deze maatschappij! En al helemaal niet als ik voor mijn eigen kinderen zorg! Het moet GELD opleveren, dán telt het wel. Daarom hebben wij afgesproken dat zij op mijn kinderen past en ik op de hare en wij beiden elkaar betalen en zo betreden wij de 'heilige grond' van deze tijd en kunnen in ons eigen onderhoud voorzien, precies zoals we deden toen we onze eigen kinderen verzorgden. Alleen moet het wel door overheidssubsidies betaald worden, want we hebben zelf geen geld! Onze arbeidsgrond is nu wél legaal want wij dienen de economie….

Maar wáár gaat het nu nog om dan?
Geld heb je nodig om van te leven. Daar kunnen we niet meer omheen. Met een uitkering kan een mens in deze maatschappij in leven blijven, meer ook niet. Wanneer hierop gekort wordt krijg ik een beeld voor ogen van mensen die in krotten wonen of op straat, en dit is al realiteit in ons rijke land…..wanneer aan de huursubsidies geknabbeld wordt zijn huizen niet meer te betalen, wanneer extra bijdragen aan het Ziekenfonds gevraagd worden gaan mensen niet meer naar de tandarts of huisarts uit angst voor extra kosten….enzovoorts.
Er is geld genoeg om de gehele wereld te voeden, het probleem is dat men niet meer kan delen van wat men heeft. Het probleem is onze mentaliteit die beïnvloed wordt door GELD.
Keer het Tij van binnen uit, Keer het Tij vanuit het HART.

Ineke Elshuis