Hengelo

Als je de tunnel onder de Enschedesestraat vanaf het centrum passeert, staat er in het talud een bord met de tekst: “Alles wordt, niets is”. Of te wel: panta rhei. En zo is het ook. Alles is voortdurend in beweging. Maar wie gelooft dat dat een natuurverschijnsel is, heeft het mis. Beweging wordt veroorzaakt voornamelijk door menselijk handelen. Doordat iemand in actie komt, beweegt, en daardoor ook anderen inspireert en aanzet tot verandering en actie. Kijk maar wat er gebeurde tijdens de April-Mei staking op 29 april 1943, toen een daad van één iemand in Hengelo de rest in beweging bracht. Ten diepste is dat wat ook mensen die de politiek ingaan moeten doen. Mensen in beweging brengen, ze vertegenwoordigen, hun vertrouwen niet beschamen en daarmee de democratie dienen. Het is in ieder geval de
reden geweest waarom ik op mijn achttiende lid ben geworden van de SP, en o.a. twaalf jaar raadslid ben geweest en twaalf jaar wethouder. Grote betrokkenheid bij en passie voor Hengelo heeft mij daarnaast al die jaren gedreven. In de standpunten die ik innam, de dingen die ik deed: altijd stond mijn overtuiging dat ik daarmee het beste deed voor Hengelo voorop.
Ik was zeventien jaar oud toen de gemeente Hengelo in de bezuinigingsdrift volgend op de crisis van de jaren tachtig besloot een veel bezocht bibliotheek filiaal in Klein Driene te sluiten. Ik kwam in aanraking met de SP die een handtekeningenactie organiseerde, mensen mobiliseerde en een tegengeluid liet horen. Ondanks honderden handtekeningen van mensen in de buurt zette het college en de raad toch door. Een gemeenteraad waar de SP nog geen deel van uitmaakte overigens.

In mijn naïviteit destijds dacht ik dat zoveel verzet wel indruk zou maken. Het heeft me gescherpt in de overtuiging dat ook binnen de gemeenteraad het actievoeren door moet gaan om meer verschil te kunnen maken. Om daar ook het geluid van huurders, woningzoekenden, mensen met lage inkomens, de harde werkers in onze fabrieken en bedrijven, en ouderen met een klein pensioentje te laten horen. En zo geschiedde. De SP kwam in 1990, ver voordat Jan Marijnissen en Remi Poppe in de Tweede Kamer kwamen, in de Hengelose gemeenteraad. Een zetel verdiend op basis van vele acties met onze inwoners en het krediet dat we van hen kregen om hen te vertegenwoordigen! En ik ben er trots op dat we tot aan de dag van vandaag erin zijn geslaagd de SP in Hengelo een factor van betekenis te laten zijn.

In ruim veertig jaar tijd is er veel veranderd. Het aantal politieke partijen in de
gemeenteraad, maar ook in de Tweede Kamer groeit nog steeds. Steeds minder lijkt het te gaan om je gemotiveerde opvatting op basis van politieke grondbeginselen. Nee, het lijkt erop dat elke minderheid zich verenigt en daartoe een partij opricht. Wie maakt zich nog druk over het geheel, over wat mensen bindt? Wie wijst erop de gemeenschappelijke belangen in de strijd tegen de allesoverheersende invloed van het neo-liberalisme die
Nederland de afgelopen decennia heeft beheerst? Want juist die ideologische koers heeft alles vernietigd wat door inzet van mensen en strijd collectief is opgebouwd en wat de solidariteit tussen mensen moet bevestigen. Het staat haaks op wat ik belangrijk vind: namelijk een sterke publieke sector waarin wat van ons allemaal is, zoals ons openbaar vervoer, onze energie, de sociale volkshuisvesting, onze gezondheidszorg, het onderwijs, justitie en de politie wordt versterkt in plaats van wordt afgebroken. En dat laatste is gebeurd.

De publieke sector is verwaarloosd en uitverkocht aan de markt en is het individualisme van mensen vergroot. Wat goed is voor mij in plaats van wat goed is voor allen, is de norm. Tegenstelingen tussen mensen zijn nog nooit zo groot geweest. Het maakt in Nederland uit waar je wieg heeft gestaan, of je ouders geld hebben om de kinderen te laten studeren, of je een jubelton meekreeg om je eerste woning te kopen en of je in staat bent naar de tandarts te gaan. Dít is de werkelijke reden waarom mensen cynisch zijn geworden en geen vertrouwen meer hebben in de politiek. Keer op keer worden teleurgesteld en niet het idee hebben dat jouw belangen worden gediend.

En natuurlijk is het zo, dat de SP dit tij (nog) niet heeft kunnen keren. Maar we doen er wel alles aan om de uitwassen van dit systeem continu bloot te leggen en ze te bestrijden. Bij de Tweede Kamerverkiezingen vorig jaar en in het huidige, landelijke coalitieakkoord zie je wat voorzichtige bewegingen naar een beperkt het herstel van de publieke sector. Maar berouw komt helaas altijd na de zonde. Het is moeilijk om als SP wethouder met andere ideologische opvattingen je lokaal staande te houden met de tegenwind uit Den Haag. De afgelopen twaalf jaar hebben we eigenlijk alleen maar moeten bezuinigen, was er altijd structureel geld te kort. Toch denk ik dat we juist in deze jaren met de SP in het stadsbestuur Hengelo zo sociaal mogelijk hebben gehouden. Wij hebben nog een eigen sociaal ontwikkelbedrijf waar mensen met een arbeidsbeperking volwaardig meedoen. We hebben niet bezuinigd op ons armoedebeleid en dat zelfs uitgebreid. We hebben een eigen intake voor schuldhulpverlening (BudgetAlert) zodat mensen snel en zonder wachttijden geholpen kunnen worden. En dankzij de SP is betaalbaarheid van woningen in de huur en koopsector continu geagendeerd. En de gemeentekas is verre van leeg achtergebleven met een SP wethouder op Financiën.

De afgelopen jaren heb ik met heel veel mensen samengewerkt. Zij hebben mij allemaal mede in staat gesteld de dingen te doen die ik heb gedaan als wethouder voor Hengelo, waar ik met voldoening op terugkijk. Dat had ik niet kunnen doen zonder de inzet en betrokkenheid van velen.

Vanaf 1998 heb ik deel mogen uitmaken van de beste raadsfractie uit de Hengelose raad. En ook als wethouder was ik altijd gewoon deel van de fractie en hebben we vooral samen Hengelo bestuurd en hadden we lak aan het dualisme. We zijn namelijk als partij een team. Aan de leden van de SP fracties mijn grote dank: William, Karin, Eric, Hans, Andries, Ria, Gerrit-Jan, Gerard, Hugo, Vincent, Floor en Jean! De SP gaat de oppositie in. Daar zijn we groot mee geworden en dat gaat ook nu weer gebeuren. Wij zullen er altijd voor de mensen zijn en samen met hen beweging maken, dingen veranderen. En ik ga me daarbij zeker niet afzijdig houden! “Alles wordt, niets is” immers.

Op dinsdag 14 juni drink ik graag samen met iedereen een borrel op onze samenwerking door de jaren heen! Je bent tussen 15.30 uur en 18.30 uur daarvoor van harte welkom op het terras van Buitenplaats de Houtmaat, Houtmaatweg 9 te Hengelo.