Hengelo

De Twentse Courant Tubantia heeft in de weken voor de verkiezingen aandacht voor raadsleden die na een aantal perioden niet meer verkiesbaar zijn voor hun partijen. De interviews die daarmee verschijnen vormen steeds een soort terugblik op de de raadsperiode. Zo ook voor Jean Rouwet, de SP man van het eerste uur die na 16 jaar raadswerk voldoende goede jongere SP leden ziet die de SP kunnen vertegenwoordigen in de raad. Maar, in tegenstelling tot veel "oudgedienden" is Jean niet van plan om het rustiger aan te gaan doen. Het is mooi geweest na zoveel jaar. Nu krijg ik weer tijd voor ander noodzakelijk SP werk. Meer tijd om naar de mensen toe te gaan.

‘Te groot voor een dorp, te klein voor een grote stad’
Aan de voorgevel, achter het raam en in de tuin. Overal in de woning van Jean Rouwet hangt de tomaat, het symbool van zijn partij. Maar het scheidend raadslid realiseert zich dat hij nooit helemaal los zal komen van 'zijn' Socialistische Partij.

Foto: Annina Romita

HENGELO - Stop de EU- dienstlijnen, een aankondiging voor het Huurdebat, reguliere campagneposters, posters tegen kernenergie en posters die oproepen om toch vooral maar een stem uit te brengen tijdens de verkiezingen voor het Europees parlement. En natuurlijk de allernieuwste, voor de komende raadsverkiezingen. Het is een sfeerbeeld van het actiecentrum van de Socialistische Partij in Hengelo. Dat centrum is eigenlijk een verbouwde schuur achter de woning van Jean Rouwet aan de Cronjéstraat. Nota bene het geboortehuis van huidig VVD-minister Henk Kamp. Sinds 1990 zit Rouwet in de Hengelose gemeenteraad. Maar de oprichter van de plaatselijke afdeling en hét gezicht van de partij heeft zich niet verkiesbaar gesteld. ‘Het is tijd voor jongere mensen om het verder uit te bouwen.’

Gepokt en gemazeld is hij in de politiek, zoals het zo mooi heet. Maar het fanatisme is er nog steeds. Een paar weken geleden nog maakte Rouwet zich ouderwets kwaad tijdens een debat in de raad over de sanering van de Berflo Es en Veldwijk. Rouwet is bang dat teveel betaalbare huurwoningen worden gesloopt. ‘Die drive zal ook wel altijd blijven’, zegt hij nu met een glimlach over zichzelf. Want daar kent Jean Rouwet zichzelf goed genoeg voor.

De SP gaat de wijken in en zoekt de mensen op. ‘Die discussie met de mensen, dat moet blijven, dat is goed. Voor een partij als de SP is het van groot belang om herkenbaar te zijn. Dat is goed voor de betrokkenheid. De binding die mensen vroeger met een politieke partij hadden is er niet meer. We moeten het vertrouwen van de mensen weer winnen.’
Ontelbare discussies heeft Rouwet gevoerd in de 64 jaar dat hij op deze aarde is. Vroeger, op de boerderij van zijn vader in het Zuid-Limburgse Bunde, ging het over het katholieke geloof waarmee hij is opgevoed. In de jaren zestig discussieerde hij over de bevrijdingsbewegingen in Midden-Amerika, de oorlog in Vietnam en heel veel andere zaken. Rouwet maakte ooit in een betoging - en met hem vele anderen - de toenmalige Amerikaanse president Johnson uit voor ‘molenaar.’ Als je moordenaar riep was je immers strafbaar, herinnert de SP’er zich.

Aan het begin van de zeventiger jaren kwam Rouwet naar Hengelo. Om er te gaan werken bij Dikkers, maar ook om hier een afdeling van de SP op te zetten, die toen net was opgericht. ‘In die tijd was er in Hengelo niet veel op het gebied van sociaal beleid.’ Rouwet probeerde daar verandering in te brengen. Onder meer door - hoe kan het anders - de discussie aan te gaan. Bij Dikkers gingen de gesprekken - onder andere - over kernenergie. Saillant detail: ‘ik heb bij Dikkers nota bene nog meegewerkt bij de productie van afsluiters die later werden gebruikt in kerncentrales. Dat soort dingen hield me natuurlijk buitengewoon bezig.’
Talloze andere protesten volgden in Hengelo. Langs de deur met het Nieuwsblad De Tribune: Rouwet heeft het gedaan. Collecteren voor stakende Britse mijnwerkers? Rouwet deed het. ‘Ik kwam bij een man aan de deur die eigenlijk niet aan collectes gaf. Maar telkens deed hij een gulden in een potje. Bij een naar zijn mening goed doel, gaf hij de inhoud van dat potje. Ik kreeg een handvol guldens van hem...’ Als hij nu door Hengelo fietst, herkent Jean Rouwet alle plekken waar hij ooit actie heeft gevoerd. ‘Een fietsenstalling in het centrum, een speelvoorziening in de wijk, vocht in huizen, een vuurwerkopslag in de wijk, de sanering bij Stork-Delaval.’ Echt teveel om op te noemen. ‘Opkomen voor de mensen, laten zien waar je voor staat, daar gaat het om. Mede door dat soort acties is er in Hengelo een speeltuinbeleid gekomen. Indirect heeft het zeker invloed.’

In 1972 stond Jean Rouwet aan de wieg van de SP, wat toen nog werd geschreven als Socialistiese Partij. In 1978 was hij lijsttrekker voor de SP Hengelo, ‘ik kreeg maar 300 stemmen.’ In 1990 werd hij uiteindelijk gekozen in de raad. ‘Ik was destijds het eerste SP-raadslid in Overijssel.’ Een sprong in het diepe, zo blijkt achteraf. ‘Je moest accepteren dat je van veel dingen niets wist. In het politiek spel tel je pas mee als je met meer mensen in de raad zit. Je moet niet denken: ik kan in de raad vlot wat bereiken.’ Waarmee Rouwet een politieke nieuwkomer als Hengelo.nu waarschuwt.
Opmerkelijke conclusies na zestien jaar gemeentepolitiek? Lachend: ‘Er zitten nog steeds weinig mensen op de publieke tribune. Wat dat betreft is er niets veranderd. Hengelo is te groot voor een dorp en te klein voor een grote stad.’ Dan serieus: ‘Wat wel veranderd is, is het feit dat de raad meer naar de mensen gaat, de wijken in, onder andere via de huiskamerbijeenkomsten.’
De SP groeit in de loop der jaren gestaag. Nu heeft de partij drie zetels, met een beetje geluk vier. En met nóg ietsje meer geluk worden het er vijf. In dat geval komt er weer een Rouwet in de raad. Want Jeans vrouw Ria heeft zich kandidaat gesteld. ‘Ik zet op haar in. Ach, mijn leven zal altijd wel met de SP verbonden blijven.’