Hengelo

Op 10 februari vond het debat in de Tweede Kamer plaats over de behandeling van uitgeprocedeerde asielzoekers.
Voorafgaand aan dit debat zwollen vanuit alle streken van het land de protestgeluiden aan: kerkklokken werden geluid, gemeentebesturen en hun -raden spraken zich tegen het beleid uit, lokale manifestaties werden georganiseerd (bv. in Almelo) en op de dag van het debat kwamen al vroeg in de ochtend 2500 mensen in Den Haag bijeen voor een groot protest.

Een stuitend voorbeeld uit Hengelo van de gevolgen van het huidige asielbeleid uit Hengelo stond in de week van dit debat in de krant. In 1994 kwam Lotfi, een Algerijnse vluchteling naar Hengelo en zocht er asiel, vanwege dreigende vervolging in eigen land. Hij werd gezocht wegens betrokkenheid bij een studentenprotest. Gedurende de asielprocedure leerde hij perfect Nederlands, volgde hij een lerarenopleiding, trouwde, en werd vader. Uiteindelijk oordeelde de rechter dat hij uitgezet moest worden (zie TCTubantia van 9-2-04) : immers Algerije staat niet in het lijstje van "onveilige landen".

Schrijnend?

Dit voorbeeld maakt ook duidelijk waarom er maar 220 schrijnende gevallen zijn. Want een Nederlandse vrouw haar echtgenoot ontnemen, een Nederlandse baby en haar vader door uitzetting scheiden is blijkbaar niet schrijnend genoeg. Verzoeken van SP en Groenlinks politici aan de regering mochten niet baten, regels zijn regels.

In het debat dat van de kant van de regering slechts ging over papieren en regeltjes werd regelmatig verwezen naar de onontkoombaarheid rechterlijke uitspraken uit te voeren. Een buitengewoon slappe en onwaarachtige argumentatie voor politici. Rechters passen wetten toe die door politici zijn gemaakt. Het zijn politieke beslissingen waarin steeds meer landen tot zogenaamde veilige landen worden gebombardeerd, die in de overzichten van Amnesty International tot de ernstigste mensenrechtenschenders behoren . Het asielrecht wordt steeds meer een schaamlap. Afrikaanse landen waar al jaren gruwelijke burgeroorlogen zijn gevoerd worden bij de eerste de beste "wapenstilstand" veilig verklaard en de IND gaat meteen aan de slag om voor de volgende geweldsuitbarsting zoveel mogelijk vluchtelingen in de rokende puinhopen te kunnen dumpen. We kunnen haast niet wachten met het terugsturen van Afghanen hoewel daar buiten de hoofdstad nog volop oorlog gevoerd wordt en in de hoofdstad haast geen gebouw meer overeind staat.

Bij het besluit om een land veilig te verklaren gaat het vooral om een politieke en economische afweging. Vermoedelijk kijkt men ook nog even hoe groot de kans is dat de slachtoffers van dit beleid op de Nederlandse tv te zien zullen zijn, want dat kan het imago van de politiek schaden. Het lijkt erop dat het vreemdelingenbeleid en het asielbeleid in Nederland is verworden tot een bureaucratisch regeltjescircus met als hoogste doel mensen tegenhouden of terugsturen. De minister mag dan als doekje voor het bloeden in enkele "schrijnende gevallen" van de beslissing van de rechter af wijken. Daarbij stelt blijkbaar niemand de vraag hoe het mogelijk is dat rechters zich gedwongen voelen tot het nemen van zulke onmenselijke beslissingen dat zelfs minister Verdonk het te ver vindt gaan. Het zijn met name de politici van VVD, PvdA, CDA later gevolgd door de LPF die fatsoen, rechtvaardigheid en beschaving uit de asielwetgeving hebben verwijderd.

Generaal pardon nu!

Gelukkig is de laatste weken gebleken dat er in Nederland nog heel veel mensen zijn die hulp aan mensen in nood zien als een menselijke plicht en niet alleen als kostenpost. Helaas dat is voor Lotfi, zijn vrouw Karin en hun dochter Amalie een zeer schrale troost. Ze wachten met spanning op antwoord op de vragen die SP Tweede Kamerlid Jan de Wit over Lotfi's uitwijzing en mogelijke gezinshereniging aan minister Verdonk heeft gesteld.