Hengelo

Het verhaal van Dorothee Mackenbach over werken in de zorg.

Op dit moment zijn er nog geen grote wijzigingen in de Zorg in natura, die valt nog onder een overgangsregeling. Maar de plannen voor de komende jaren zijn duidelijk. (duidelijk niet goed!) Wel is men hier begonnen aan een modernisering, d.w.z. men heeft bepaalde kwaliteitseisen uitgegeven, maar hiervoor komt niet meer geld. In tegenstelling: instellingen hebben dit jaar al ruim 1% van hun budget moeten inleveren, dat lijkt niet veel, maar is voor een kleine instelling zoals waar ik werk toch al € 8.000,- oftewel 2x per week iemand minder per avond! Zelfs met de "volle" bezetting van 2 mensen per groep, is dit alleen nog maar voldoende voor het hoognodige!
Voor de persoonlijke aandacht die de mensen ook zo hard nodig hebben is dit echt veel te weinig!!!!!

Nu instellingen met "reële prijzen" moeten gaan werken, merkt een cliënt steeds meer dat dingen dus niet meer inclusief zijn, dat hij/zij daar zelf voor moet gaan betalen!
Ook dingen die er bij komen, de "indirecte zorg", zoals bijv. de ortho-pedagoge, de fysiotherapie of de logopediste komen in gevaar, omdat instellingen flink op hun zgn. overhead kosten moeten gaan bezuinigen.
Dit zijn voor onze cliënten toch vaak heel erg belangrijke hulpbronnen! Evenals voor de begeleiders, die vaak terugvallen op bijvoorbeeld een orthopedagoog voor advies.

Wij zijn mensen die zorg, hulp en diensten verlenen aan onze cliënten. Mensen die voor dit werk kiezen, zijn dan ook mensen die graag zorgzaam, helpend, en graag goed met ons vak bezig zijn.

Nu moeten wij de zorg gaan zien als een product, ons "bewust zijn van de markt", en zo efficiënt mogelijk werken;
Waar blijft hier de cliënt, de mens die ons nodig heeft?

Bovendien een ieder die (nog) werkt in de zorg is meer dan te vol belast,
vaak té moe en te energieloos om nog wat aan de omstandigheden op je werk te doen.
Om ook nog eens goed aan de bel te trekken als je iets mis ziet gaan.
Hierdoor komt het er vaak op neer dat dit (af en toe) door een enkeling wordt gedaan.
En zo'n "klein" geluidje van één enkeling kan men dan gemakkelijk overheen horen!

De mensen die dan wel af en toe aan de bel trekken dat het niet goed gaat, hebben het dan niet over zichzelf, over de begeleiders, maar over de cliënten waar men zich zorgen over maakt.

Want dat is nog het ergste van alles: je kiest voor een
vak omdat je daarin goed voor de mensen wilt zorgen,
hen goed wilt begeleiden, zodat zij zo prettig en zo zelfstandig mogelijk kunnen leven.
En dan aan te moeten zien dat sommigen ernstig lijden
door aandacht tekort!
En dat anderen 6 x zo snel achteruit gaan door tijdgebrek van de begeleiders, dus door gebrek aan hulp en begeleiding!

Kijk ook naar de verandering van de taal in de zorg, die ik zie als symptomatisch voor de verdere veranderingen die er aan de gang zijn!

Zoals bijvoorbeeld al dat gepraat over markt-gericht werken en het leveren van een product!
En de zorg-manager werd clustermanager, het service- en adviesbureau werd bestuurscentrum en de naam WoonZorg verdween!

Dorothee Mackenbach.